1-bob
1-qism “Uyga qaytgan begona”

+21 DISKLEMER:

> Diqqat! Ushbu hikoya 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda o‘gay ota va qiz o‘rtasidagi taqiqlangan, erotik va ruhiy tortishuvlarga boy ishqiy munosabatlar, rashk, bo‘ysunish, ichki azob va ochiq sahnalar mavjud. Hikoya badiiy xayolot mahsuli bo‘lib, real hayotdagi harakatlarni oqlamaydi va rag‘batlantirmaydi.

---

Toshkentning gamjum tumanlarining birida. Uyning ichida sukunat. Derazadan tushayotgan quyosh nuri shift bo‘ylab jim yurar, devor soatining tovushi eshitilardi. Oshxonada Roman deraza oldida turib, qo’lidagi sigaretning kulni asta qoqib, choyini sekin ichardi. Qaddi tik, lekin ichki dunyosi charchoq va befarqlikdan iborat edi.

Roman — 35 yosh, rus millatiga mansub. Tashqi ko‘rinishi klassik jozibali: keng yelkalar, oz so‘zli, doim o‘zini tuta biladigan, yuzida ifodasiz sokinlik. Nigohlari sokin tuyulsa-da, ichida bosilmagan ehtiros yashardi. U o‘zini boshqarishga o‘rgangan, ammo istak oldida har qanday nazorat sinovga olinadi.

Uning hayoti o‘z yo‘liga tushib ketgandek edi — to Mira hayotiga kirguncha.

Mira — 47 yosh, koreys millatiga mansub, har doim o‘ziga qaragan, chiroyli qomatini ushlab turgan, muvozanatli va ziyrak. Harakati sokin, yurishida nafislik bor. Ko‘zgudek silliq terisi, mayin ovozi va o‘ziga xos didi uni yoshidan yosh ko‘rsatardi. U kosmetika va go‘zallik sohasida biznes yuritar, mustaqil, o‘ziga to‘q.

Romanning unga bo‘lgan munosabati esa faqat sirtqi edi. Pul, qulaylik, ta’minlangan hayot — lekin yuragida bo‘shliq.

Mira (choy quyib): — Roman, bugun aeroportga boramiz. Sofiya uchib keladi.

Roman (qisqacha): — Ha.

Mira: — Qiziq, qanday o‘zgargan ekan? Oxirgi safar juda ozg‘in, bolalarcha edi. Endi o‘zgarib qaytayapti, shubhasiz.

Roman: — Ko‘ramiz.

Mira: — Eslaysanmi, shu yerdaligida boshingni qotirib savollar berardi.

Roman jim. Faqat ichkarida nimadir qimirlaydi. Uning yuragi uzoq yillardan beri bunday to‘lqinga tushmagan edi.


---

Aeroport.

Odamlar orasidan u ko‘rindi.

Sofiya — 23 yosh. U jozibasi bilan ko‘zni emas, ongni tutib olardi. Harakati beparvo emas, hisoblangan edi. Ko‘ylagi tanasining har bir egri-bugrisini yaqqol ko‘rsatib turar, beli ochiq, harakati esa o‘zini namoyon etish uchun xizmat qilardi. Ko‘zlari o‘tkir, lablarining yengil ochiqligida esa befarqlik emas — ochiqcha taklif bor edi. Sochlarini harakat bilan ortga tashlashi, belini egib yurishi, har bir qadamida nafislik emas — ongli chaqiriq mujassam edi. Uning erotik jozibasi bevosita, ochiq va rad etib bo‘lmaydigan darajada kuchli edi. Tor ko’ylagidan tirsillab turgan ko’kraklari otilb chiqgudek edi. Erkaklar uning yonidan befarq o‘ta olmas, yuragida bir zumda istak uyg‘onar, lekin qarshi chiqishga jur’at yetmasdi. Atrofdagi har qanday erkakni boshini burdiradigan kuchga ega edi. Darhaqiqat bunda 5 yil avval Yevropada o’qish uchun ketgan o’zga qarashni bilmaydigan, figura degan narsadan asar ham bo’lmagan sodda batanik qizdan asar ham qolmagandi.

U tanasining har bir chizig‘ini qanday tutish kerakligini bilardi. Erkaklarni qanday qarash bilan o‘ziga bog‘lashni — undan-da yaxshi.

Roman unga qaradi. Va nigohini tortib ololmadi. Yuragida allaqachon butunlay boshqa ohangda bir narsa harakatlana boshladi. Ko’zlari uning tirsillagan ko’kraklarida edi. Bu istak edi. Buzilish emas, uyg‘onish.

Sofiya ularning yoniga yetib kelib unga qaradi. Nigohi ochiqlik, harakatlarida qo‘rquv va tortinish yo’q.

Sofiya (ko‘z nozik suzib): — Salom, Roman. Har doimgidek juddiy sovuq nigoxlar, lekin yondirasiz. Sofiya shunday deya jilmayib qoydi.

Roman (quruq ohangda): — Xush kelibsan.

Mira (quchoqlab): — Qizim! Qanchalar sog‘indim seni! Har kuni seni eslab yashadim.

Sofiya (kulib): — Men ham sog‘indim. Sizni va... ba’zi boshqalarni ham. U yana kulib o’ynashayotgandek oxangda.

Roman jim. Ammo yuragidagi olov endi yashirin emas edi. Bu qiz u bilan qilayotgan so’z o’yinini tushindi. Bu olov — istakdan yoqilgan edi.


---

Mashina ichida.

Mira: — Sochimni o‘zgartirdim. Sezildimi?

Sofiya: — Juda sezildi. Endi ko‘proq o‘ziga ishongan ko‘rinasiz.

Mira: — Raxmat asalim Roman bo’lsa hech qachon hushomat qilmaydi.

Roman (oynaga qarab): — Har kim ham aytishni istamaydi. Ba’zilar qarab baho beradi.

Sofiya bu gapni eshitib kuladi. Nigohi yana Roman qaratildi.

Sofiya (ichida): Bu erkak... boshqa. U menga duch kelganlarning hech biriga o‘xshamaydi. Nega shuncha yildan beri unga etibor bermaganman??


---

Uyga kelgach.

Eshik ochildi. Mira oldinda, Sofiya ohangli yurishda, Roman orqada chamadon bilan.

Mira: — Hammasi o‘sha-o‘sha. Faqat sen yo‘q eding. Endi to‘ldik.

Sofiya: — Ha mana endi men uydaman, sizning quvonchingiz va uyning malikasi qaytdi.

Roman chamadonni qo‘yadi. Sofia Romanning yoniga kelib, unga beixtiyor turtilib, unga orqasini qilib engashdi va oyoq kiymini to’g’irlagandek bo’lib ko’ylagining torligidan mana men deb turgan o’rtacha kattalikdagi dumbalarini Romanning qo’llariga tekazib qi’ydi.

Sofiya: — Rahmat, Roman. Ko‘tarishga kuchingiz hali ham yetarkan.

Roman: — Hozircha yetadi.

Nigohlar kesishdi. Ikki jim qarash — bir dunyo. Romanning nigoxlari Sofianing yuzlariga qarashdan boshlanib uning ko’kraklarida to’xtadi, Sofia buni sezib ayyorona jilmayib noz karashma bilan uning yonidan o’tib ichkariga kirdi.

Ular hech narsa demaydi. Ammo har ikkisi biladi — bu boshlanish. To‘xtamaydigan, ortga qaytmaydigan voqealarning eshigi ni ochdi.
“Extirosli tun…”
Sofiya qaytganiga bir necha kun bo‘ldi. U shaharni aylanish, tanish joylarga qaytish, o‘tmishdagi xotiralarni yangilash bilan band edi. Kunduzi do‘konlar, galereyalar, manikyur salonlari, kechqurun esa dugonalari bilan uchrashuv.

Shunday o’tayotgan kunlarning birida Sofiya dugonalri bilan klubga bordi. Yorqin chiroqlar, musiqa, Sofianing qaytgani bilan tabriklab urishtirilgan qadaxlar-mastlik. U o‘zini erkin his qilardi. Kiyimida ochiqlik bor edi — beli ochiq, tizzadan yuqori tor ko‘ylak, lablar esa qip-qizil bo‘yalgan. Harakatlarida chiziqli nafislik emas, aniqlik va maqsad ko‘zga tashlanardi. Klub saxnasini hammani o’ziga qaratib o’ynayotgan barcha qizlarning orasida Sofia ajralib turardi. Dugonalari ham Sofiadagi bunday o’zgarishlarni ko’rib unga hasat qilab qarashardi

O’yinlardan to’ligan Sofia bar yoniga borib, barmenga muzdekroq nimadur berishin aytdi. Bar yonida muzdek pivoni simirib o’ynayotgan qizlarni tomosha qilayotgan Samirning nigoxlari Sofiaga qaratildi. Buni sezga Sofia u bilan ko’z o’yinini boshlab yubordi. Unga birinchi ko‘z urishidayoq yoqdi. Samir sportchi gavdali, yengil tabassumli, ko‘zi beparvo va tilida ishonch bor yigit edi.

Ular bir necha ichimlik ichishdi. Suhbat shoshqaloq, kulgili, ba’zida esa yashirincha ochiq edi.
Samir:-- Safi yur tinchroq joyga o’tamiz deya qo’lidan ushlab yo’l boshladi. Sofia so’ngi yigiti Alex bilan ajralgandan beri xissiyotlarga berilmagan va unda ko’p ichilgan
ichkiliklardan so’ng hirslari uyg’onishni