o‘ylab qoldim.

— Qanaqa ma’noda?

— Shunchaki, suhbatlarimiz juda yoqimli. Kamdan-kam insonlar bilan bunday samimiy muloqot qilish mumkin.

— Rostdanmi? Men shunchaki o‘zim bo‘lib gaplashyapman.

— Balki, shuning uchun ham yoqayotgandir...

Kunlar o‘tib, ularning suhbatlari yanada chuqurlashdi. Sayyora o‘zini oldingidan erkinroq his qilardi. Yolg‘on gapirayotganini bilsa-da, bu muloqotni davom ettirishni istardi. Azamat ham qiziq, aqlli, samimiy edi. Har bir yangi suhbat ularni bir-biriga yaqinlashtirardi...
— Balki ovozingizni ham eshitarman? — deb so‘radi Azamat bir kuni kechasi.

Sayyora darhol bahona topdi.

— Hozir gaplasha olmayman, ertaga ish ertalab.

— Hozir nega Telegramda yozishayapsiz unda?

— Shunchaki... Kechasi tinch, hech kim bezovta qilmaydi.

— Men shunchaki ovozingizni eshitishni istadim.

— Keyinroq gaplashamiz.

Azamat biroz sukut saqladi, lekin ortiq so‘ramadi. Har kecha, Iskandar yonida bo‘lsa ham, Sayyora telefonini yostiq tagida ushlab, Azamat bilan yozishishda davom etdi.

Bir haftadan so‘ng, Azamat yana telefonda gaplashishni so‘radi.
-Dilnoza iltimos, raqamingizni bering, siz bilan gaplashishni istayman.

Sayyora yana ikkilanib qoldi. Lekin yuragi qandaydir hayajonga to‘ldi.

— Mayli, lekin juda uzoq emas.

U raqamini yubordi.

Shu kundan boshlab, ular Telegramda emas, balki telefon orqali ham suhbatlasha boshlashdi. Ammo faqat kun davomida. Kechasi esa faqat yozishishardi, chunki Sayyora eri yonida bo‘lsa ham, telefon orqali suhbatlashish xavfli edi.

Oradan yana ikki hafta o‘tdi. Azamat har doimgidek ochiq va mehribon edi.
-Dilnoza siz bilan uchrashmoqchiman, — dedi u bir kuni.

— Lekin men sizni hali ko‘rmaganman-ku.

— Unda suratimni yuboraymi?

— Bo‘lishi mumkin.

Bir necha soniyadan so‘ng, Azamatning surati keldi. U chiroyli edi. Jiddiy qarashlari, ishonchli qiyofasi, jozibali tabassumi Sayyoraning yuragini qinidan chiqarayozdi.

— Juda chiroylisiz, — deb yozdi u beixtiyor.

— Rahmat. Siz ham surat yuborasizmi?

Sayyora bir lahza hayron bo‘ldi.

— Hozir emas...

— Nega? Hech bo‘lmasa birorta rasmingiz bo‘lsa ham yuboring.

— Hozir imkonim yo‘q.

Azamat hafsalasi pir bo‘lgandek bo‘ldi. O‘sha kundan keyin u kamroq yozadigan bo‘ldi. Bir necha kun Sayyora undan xabar kutdi, lekin hech qanday xabar kelmadi. Yuragi bezovta edi. Oxiri, o‘zi yozdi.

— Siz bilan ko‘rishmoqchiman...
[1-qism yakuni. Davomi bor...]
By S.A