Hikoya erotic-romantic janrda yaratilgan bo‘lib, siz o‘rganib qolgan darhol boshlanadigan sekslar va hikoyachilarning o‘zi ham ishonolmaydigan voqealardan yiroq. Bu hikoya faqat hirsni qondirish uchun emas, balki chuqur hissiyotlar, munosabatlar va hayotiy kechinmalar orqali o‘ziga xos tajriba taqdim etadi. Agar siz prosta kayf qilishi xoxlasez, ushbu hikoyani o‘qimaganingiz ma’qul.

Sayyora Azamat bilan uchrashish haqidagi xabarni yuborganidan keyin yurak urishi tezlashdi. Qo‘llari titray boshladi, nafasi siqildi. *"Nima qilyapman men?"* – deb o‘yladi ichida. Lekin bu qo‘rquv bilan aralash qiziqish tuyg‘usi uni orqaga qaytara olmadi.
Azamat darrov javob yozdi:
— "Ajoyib! Ertaga soat 3 da, "Shodlik" qahvaxonasida bo‘laman. Sizni kutaman."
Sayyora yana bir lahza ikkilandi. *"Agar u meni ko‘rib, unga yoqmasam-chi? Agar bu xato bo‘lsa? Agar Iskandar bilib qolsa?"* Ammo Azamatning suhbatlari unga bergan iliqligi, unutib bo‘lmas tuyg‘ular u qo‘rquvni yengib, rozilik bildirishga undadi.
— "Yaxshi, kelaman. Lekin... men kutganingizdek bo'lmasamch? Meni qanday tanisiz?"
— "Sizni ko‘zlaringizdan taniman," – deb javob qaytardi Azamat.

Uchrashuv

Ertasi kuni Sayyora tashnalik bilan vaqtni kutdi. U eriga dugonasi bilan uchrashishga borayotganini aytib, yengil uzun qora, ammo oldi biroz ochiqroq, o’ziga yarashgan koylagini kiydi. Ko’ylak juda keng ham emas juda tor ham emas endi. Unga tikilib qaralsa uning qaddi qomati durkun kokraklarini sezish qiyin emas edi. U Azamatga soddaroq ko‘rinishga harakat qildi. Qahvaxona oldiga kelganda, nafasi yana darmonsizlandi. Ichkariga kirishdan oldin bir necha marta nafas o‘lib, qaxvaxona ichiga kirdi.
Qahvaxona ichi salqin va xushbo‘y hidli edi. Sayyora eshikdan kirganida, bir burchakda o‘tirgan yosh yigit birdan boshini ko‘tardi. Uning ko‘zlari porladi, lablarida muloyim tabassum paydo bo‘ldi.
Bu Azamat edi.
U Sayyorani ko‘rgan zahotiyoq o‘rnidan turdi. Chiroyli qiyofasi, qaddi-qomati, ishonchli qarashlari uning tasavvuridagidan ham jozibador edi. Sayyora esa Azamatga qarab, yurak urishini sezib, lablarini qisdi.
— "Dilnoza?" – deb so‘radi u qo‘rquv va umid aralash ovozda.
— "Ha... salom," – dedi Sayyora, ovoziga ishonch qo‘yishga urinib.
Azamat unga qarab, ko‘zlarini olmay, kuldi:
— "Siz aynan men tasavvur qilgandek... lekin undan ham chiroyli ekansiz."
Sayyora yuzi qizarib ketdi. U Azamatning oldiga o‘tirganda, qo‘llari hali ham titrayotganini sezdi.
— "Siz ham ajoyibsiz," – dedi u past ovozda.
Ular qahva ichishdi, hazillar qildilar. Azamat aqlli, muloyim edi. Hech qanday ortiqcha harakat qilmadi, faqat suhbat qurishdi. Sayyora asta-sekin o‘zini erkin his qila boshladi.
— "Siz haqingizda ko‘p narsalarni bilishni istardim," – dedi Azamat.
— "Men... oddiy ko’rganingizdek qizman," – javob qaytardi Sayyora.
Lekin ichida u bunday emasligini bilar edi. U hayotida birinchi marta o‘zini *"haqiqiy"* his qilayotgandi.
Qahvaxonadan chiqqach, Azamat hiyobonda bir oz yurishni taklif qildi. Sayyora bir lahza to‘xtadi—yurak urishi tezlashib, ko‘zlari Azamatning qo‘liga qaradi. Uning qo‘li issiq edi, bu issiqlik Sayyoraning butun vujudini qizdirib yubordi.

Hiyobon bo‘ylab sayr qilarkan, Azamat unga she’rlar aytardi, kulguli voqealarni hikoya qilardi. Sayyora birdan o‘zini g‘alati his qildi—yuzi qizarib, qo‘llari titrab, ichida issiq to‘lqinlar yugurardi. Shu kunga qadar birinchi marta yashayotganini his qildi.
— *"Siz bilan... hamma narsa boshqacha,"*—deb qo‘ydi u bexosdan, ovozida titroq sezilar edi.
Azamat uning ko‘zlariga qarab kuldi:
— *"Chunki biz haqiqatda yashayapmiz. Qolgan hamma narsa—shunchaki kutish edi."*
Kech qorong‘i tushganda, Azamat uning qo‘lini ushlab:
— *"Sizni uyigacha kuzatib boraymi?"*
Sayyora jim qoldi. Ichida bir narsa qichqiradi—*"Qol! Qochma!"* Lekin...
— *"Yo‘q... Shart emas, boshqa safar,"*—deb javob qaytardi u.
Azamat uning yuzidagi kurashni ko‘rib;
— *"Yaxshi. Ertaga ko‘rishguncha."*
Shu zaylda ular hayrlashib bir biridan uzoqlashishdi. Sayyora ketib birarkan dambadam ortiga ogirilib, bugun unga o'zgacha xissiyotlar berga yigitga qarab qoyardi.
Uyga kirgach, Iskandar hali yo‘q edi. Sayyora eshikni yopib, orqasiga suyandi. Yurak urishlari hali ham tez edi - Azamatning qo'lini ushlagan paytdagi issiqlik butun tanasida aks-sado berayotgandek tuyulardi. U o'z qo'llariga qaradi - ular hali ham bir oz titrayotgan edi.
Derazaga yaqinlashdi. Qorong'i ko'chada bir-biriga o'ralab yurgan bir juftni ko'rib, nafasini yutdi. Azamat bilan bo'lgan har bir lahza ko'z oldiga kelardi - uning kulishi, she'rlar aytayotganida lablarining harakati, qo'llarining issiq muhabbati.
Qo'llarini yuziga bosdi - yonoqlari hali ham qizil edi. "Nima bo'lyapti menga?" - deb o'yladi u hayrat bilan. Bir yillik turmush davomida unutgan his - yashash hissi, qon tomirlarida qaynab o'tgan quvonch to'lqini - endi butun vujudini qamrab olgandi. Beixtiyor qo'llari tanasi boylab harakatlana boshladi, hayollarida bu qollar Azamatning qollari deb oylardi. Qollari nozik kokraklarini ozista silab ezg'ilay boshladi. Oyoqlari o'ziga bo'ysunmasdan ikki tarafga ochilib qo'li oyoqlari orasiga qanday yetib borganini tushinmay qoldi. Tasavurlaridagi Azamat unga yaqinlashib uni extirosli og’ushiga olar, qaynoq bo’salari biln uni erkalay boshladi, extirosli bo’salardan so’ng Sayyora allaqachon taslim bo’lgandi, Azamat uning oyoqlari orasiga kira boshladi, Sayyora oyoqlari orasida Azamatning toshdek qattiq, yo’g’on jonni uluvchi qotog’ini xis qildi…
To'satdan eshik g'ichirladi. Sayyora vahimaga tushib, tezda o'rnidan turdi. Yurak dukillab, qo'llari yana titray boshladi - bu safar qo'rquvdan.
- "Nima qilyapsan Sayyora?" - Iskandar kirib keldi.
Sayyora ovozini barqaror qilishga urinib javob berdi:
- "Hech narsa... hozirgina keldim."
Iskandar sumkasin bir chekkaga tashlab yuvinsh xonasiga kirdi. U yerdan chiqb kiymlarini alishtirmasdan televizorni yoqib, divanga yiqildi. Sayyora esa o'sha yerda qotib qoldi - bir daqiqa oldin butun vujudini qamrab olgan quvonch, orzular, Azamat haqidagi barcha narsalar xuddi uzoq tushdek tarqalib ketdi.
U yotoqxonaga kirib, derazadan tashqariga qaradi. Qorong'ulik edi - xuddi uyidagi hayotdek. Ammo endi bu qorong'ulik unga boshqacha tuyulardi. Chunki u bir lahza, ozgina vaqt, lekin haqiqatan ham yashaganini his qilgandi.
Qo'llarini ko'tarib, ularga tikildi - bir lahza oldin Azamatni his qilgan qo'llar. Endi ular bo'sh edi. Lekin bu qisqa muhabbat lahzalarining izi uning terisiga singib qolgandek edi.
Iskandar har doimgi ishin xuddi dasturlashtirilgan robotdek yana takrorladi biroz erkalashlar va yana bir necha daqiqaga boradigan aloqa va yana biroz telefon titlab uxlab qoldi. Iskandarning jonsiz spermalarini ichida xis qilgan Sayyora yana o’z xis tuyg’ulari kerakli nuqqtaga yetmaganini o’ylab dush tomon yol oldi. Dushga kirib eshikni qulflar ekan qo’liga telefonini olib Azamatning suratiga termulib, eri kelib qolganligi sababli chala qolgan xissiyotlarini yana davom ettirmoqchi bo’ldi. Kiyimlarini yechib yalang’och