Салом, болалар! Мен сизларга яқинда бошимдан ўтган бир воқеани айтиб бермоқчиман. Уйга автобусда кетаётган эдим, одамлар шунчалик кўпки, нафас олишга ҳам жой тополмайсан. Тинчгина турибман, ҳеч кимга тегмайман, бирдан кимдир орқамга суйкалаётганини сезиб қолдим. Ортимга ўгирилсам — бир йигит, юзи қизариб кетган, кўзлари ерга қарайди. Мен, шунақа уятчан ҳолда, пичирлаб: "Сал нарироққа сурилинг, илтимос!" дедим. У эса менга: "Узр, бу мен эмас, автобус шунақа чайқаляпти!" деди. Мен бунга жавобан шунчаки бошимни чайқадим, лекин у менга худди атайлаб қилаётгандек туюлди.

Қизарганимдан нима қилишни билмай, йиғлаб юборишимга сал қолди. Унинг устимдан мазаҳ қилиб, дўстларига уятдан ёрилиб ўлганимни айтиши хаёлимга келди. Мен фақатгина уйга бориб, чойимни ичишни орзу қилгандим, шунча нарсани эмас! Балки ўзим айбдордирман? Нега ҳам мана шу лаънати автобусга ўтирдим, бошқаси қуриб кетгандай? Бошқа қизлар қатори пиёда юрсам бўлмасмиди, ёки мен ноҳақманми?

Бекатга етиб келгач, дарҳол сакраб тушдим, юрагим ҳали ҳам ҳапқириб урарди. Дўстларим билан ўйнаганимда шунча нарса бўлмасди! Ўйлайман: "Болди, энди монастирга бориш керак, у ерда бундай вазиятлар бўлмайди!" Ҳазиллашяпман, албатта, лекин ростдан ноқулай эди. Энди айтинг-чи: сиз нима қилган бўлар эдингиз? Унга қаттиқроқ бир нарса айтган бўлармидингиз ёки сиз ҳам жимгина қизариб турармидингиз? Изоҳларда ёзинг, менга ҳақиқатдан қизиқ! Айтганча, агар сиз ҳам автобусларда мен каби адашиб қолсангиз, демак, сиз ёлғиз эмассиз!